ADAPTACJA DZIECI 3-LETNICH  DO PRZEDSZKOLA

 

Adaptacja to przystosowanie do nowego środowiska, do nowych sytuacji, nowych warunków.

Dla dziecka 3-letniego takim środowiskiem jest przedszkole, w którym zdobywa ono

swoje pierwsze doświadczenia społeczne.

Niezmiernie ważną rzeczą jest, aby doświadczenia te przebiegały w atmosferze spokoju,

zrozumienia i poczucia bezpieczeństwa.

Wyniki badań naukowych wskazują, iż jedną z przyczyn problemów adaptacyjnych dzieci jest brak współpracy między rodziną a przedszkolem.

Przedszkole pojmowane jest jako środowisko edukacyjne, które stymuluje możliwości rozwojowe dziecka, wspomaga jego rozwój indywidualny i tworzy korzystne warunki dla jego wszechstronnego rozwoju. Jednakże przedszkole może spełnić te wszystkie warunki tylko wtedy, gdy współdziała z rodziną.

Ta współpraca wymaga więc wzajemnej korelacji i zaangażowania obu stron.

 

Rozpoczęcie przez dziecko edukacji przedszkolnej to bardzo ważny, znaczący i przełomowy moment w życiu każdego dziecka, ponieważ wiąże się on niejednokrotnie z radykalną zmianą jego trybu życia.                                          W tym okresie dziecko uczy się nowej dla siebie roli – roli przedszkolaka.

 

Część dzieci przystosowuje się dość szybko, u innych okres adaptacji trwa bardzo długo, są też takie dzieci które nigdy nie adaptują się do warunków przedszkolnych.

Proces aklimatyzacji zależy również od fazy rozwojowej dziecka oraz stopnia jego indywidualnych zdolności adaptacyjnych.

Wiek przedszkolny to okres osiągania kolejnego stadium dojrzałości fizjologicznej organizmu i rozwoju intelektualnego, budowania podstawowych struktur osobowości, to wiek uczenia się, zdobywania doświadczeń społecznych dziecka, w tym i przystosowujących do życia w grupie.

            Trzylatek przychodząc po raz pierwszy do przedszkola, pomimo spotkania tu życzliwych mu osób odczuwa nadal silną więź emocjonalną z mamą i innymi domownikami. Nowa sytuacja staje się więc niezwykle trudna dla dziecka, gdyż po trzyletnim pobycie z mamą przychodzi moment, gdy nagle musi się z nią rozstać. Musi rozstać się z osobą, która była dla niego ostoją bezpieczeństwa, była w każdej potrzebie i na każde zawołanie.

Ta nowa sytuacja, nowe warunki, nowe otoczenia budzą w dziecku niepokój, niepewność, a nawet strach.

Malucha przeraża płacz innych dzieci, hałas, śmiech, głośne rozmowy.  Potrzebne są mu więc pewne doświadczenia wyniesione podczas pobytu w grupie i czas, aby w pełni zaakceptować nową rzeczywistość i do niej się odpowiednio przystosować.

            Opierając się na dorobku fachowej literatury z zakresu adaptacji można stwierdzić, iż dziecko 3-letnie musi zaakceptować i przystosować się do:

· nauczycieli i innych pracowników przedszkola,

· przebywania w dużej grupie dzieci,

· zupełnie nowego trybu życia,

· unormowanego rozkładu dnia,

· wymagań stawianych przez wychowawców w zakresie czynności samoobsługowych i wymagań związanych ze sposobem korzystania z zabawek i urządzeń będących do dyspozycji dziecka,

· innej niż w rodzinie pozycji społecznej.

 

Co robić, aby dzieci z uśmiechem przychodziły do przedszkola i czuły się tu bezpiecznie?

 

Należy stworzyć dzieciom takie warunki, które uwzględniałyby ich wrażliwość, dobro społeczne oraz potrzeby zarówno przedszkola, jak i rodziców dziecka.

A oto kilka rad dla rodziców, które pomogą zminimalizować negatywne skutki adaptacji dzieci 3-letnich

do przedszkola:

• nie przeciągaj pożegnania w szatni, pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je i wyjdź;
• bądź spokojny, konsekwentny i zdecydowany (nasz niepokój może udzielić się dziecku);
• daj dziecku do kieszonki nasze zdjęcie lub ukochaną maskotkę, która pomoże przetrwać rozłąkę z rodzicami;
• powiedz dziecku kto przyjdzie po nie i koniecznie przyjdź punktualnie;
• kiedy będziesz odbierać dziecko możesz dać mu maleńki prezent, ale nie może to być forma przekupywania;
• ustalcie, które z rodziców odprowadza dziecko do przedszkola – jeśli mniej płacze przy Tacie - niech robi to Tata.
• kontroluj się, co mówisz. Zamiast: już możemy wracać do domu, powiedz: teraz możemy iść do domu. To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk;
• chwal dziecko za jego dzielność i umiejętność radzenie sobie w każdej sytuacji;
• przekaż ważne informacje na temat dziecka- co lubi, czego nie lubi, czy ma alergię, jakie są jego przyzwyczajenia;
• pamiętaj: żegnaj i witaj swoje dziecko zawsze z uśmiechem!
• przekonaj siebie samą / samego, że przedszkole to dobre miejsce dla waszego dziecka.                                        

Zadania dla rodziców podczas wakacji

• Jeżeli dziecko nie miało do tej pory kontaktu z rówieśnikami, trzeba to koniecznie nadrobić!
• Ustalmy w domu stały rytm dnia.
• Nie kładźmy dziecka późno spać, najlepiej po dobranocce.
• Wprowadźmy do jadłospisu domowego urozmaicone potrawy (jeśli w domu dziecko czegoś nie je to w przedszkolu też nie będzie tego jadło).
• Skończmy z rozdrabnianiem pokarmów.
• Nauczmy dziecko samodzielnie jeść, bo inaczej w przedszkolu będzie do nakarmienia 25 dzieci.
• Pozwólmy dziecku chodzić i biegać. Nie nośmy już „naszego maleństwa” na rękach.
• Ćwiczmy z dzieckiem samoobsługę.
• Nauczmy dziecko samodzielnie korzystać z toalety. Zrezygnujmy już z nocnika.
• Odzwyczajmy je od pampersów.
• Zacznijmy od zaraz, ale nie mówmy dzieciom, że to z powodu pójścia do przedszkola!                                          

Czego rodzice nie powinni robić

• Straszyć dziecka przedszkolem!
• Okazywać  zdenerwowanie lub żal z powodu pójścia dziecka do przedszkola.
• Reagować zirytowaniem na płacz i smutek dziecka rano po obudzeniu  lub przed wejściem do sali.
• Budzić dziecko na tak zwaną ostatnią chwilę.
• Odprowadzać dziecko do przedszkola w pośpiechu, ponieważ powoduje to niewłaściwe emocje.
• Przeciągać pożegnania w szatni, ale też bez zbędnego pośpiechu.
• Mówić nieprawdy, np. odbierzemy ciebie przed obiadem.
• Ulegać we wszystkim dziecku i pozwalać decydować o wielu sprawach.
• Wnosić dziecka na rękach lecpiej wprowadzać za rękę.
• Zabierać dziecko do domu jeżeli płacze- za drugim razem będzie jeszcze trudniej.
• Zaglądać do sali po pożegnaniu, aby sprawdzić czy dziecko się bawi.
• Pozostawać z dzieckiem w sali na dłużej, gdyż innym dzieciom będzie przykro. One też tęsknią za rodzicami.
• Wymuszać na dziecku, aby zaraz po przyjściu do domu  opowiadało jak było w przedszkolu.
• Rozmawiać przy dziecku o jego adaptacji do warunków przedszkolnych, jeżeli nie może ono się do nich przystosować.
• Obiecywać : „Jak pójdziesz do przedszkola to dostaniesz prezent.”

 

Powodzenia dla nas wszystkich

Dorota Kołodziej